Cenaze alanında derin bir sessizlik hâkimdi. Yaşlı adam, bastonunu toprağa saplamış, gözleri dolu dolu tabuta bakıyordu. Emily’nin küçük bedeninin o soğuk tabutun içinde yattığına inanamıyordu. Ancak içinde bir his kıpır kıpırdı. Bir şeyler… evet… bir şeyler yerli yerinde değildi.

İnsan yas tutarken bile içgüdülerine kulak vermekten kaçamaz. James Wilson da öyle yaptı. Sessizce tabuta yaklaştı. Gözleri bir noktaya kilitlendi. Ve işte o an… hayal mi gerçek mi bilemediği bir çığlık duydu. Zayıf, boğuk bir ses sanki tabutun içinden gelmişti. Tüm damarları buz keserken geri çekildi. Ama sadece bir an. Ardından o tanıdık kararlılıkla tekrar eğildi tabutun üstüne.

Geçmişi film şeridi gibi gözlerinin önünden geçti. Emily ile geçirdikleri günler, o sevimli gülüşü, kurtardıkları o zavallı yavru köpekle olan bağları… Her biri birer ipucu gibiydi. James’in zihni, duygularından sıyrılıp bir dedektifin titizliğiyle detaylara odaklandı. Herkes vedaya gelirken o, gerçeğin izini sürmeye karar vermişti.